In gezonde relatie bestaat er regelmatig een spanningsveld tussen goed doen voor jezelf (in een bepaald moment) én voor jullie samen/je partner: waarheen gaan we op vakantie? Gaan we samen of alleen naar x? Koken we vanavond a of b? Geef ik toe aan mijn verliefdheid op een ander? Ik heb iets gedaan waar ik me voor schaam/schuldig over voel, en dit kan de ander kwetsen, dus zal ik het dan maar verzwijgen/erover liegen? Kortom, wat is belangrijker voor jou: vrijheid of verbinding? Of waar ligt jouw balans?
Wanneer kies jij voor onafhankelijkheid en wanneer voor verbinding?
In relaties is er dus regelmatig een spagaat tussen wat wil jij en wat wil de ander? Wat is goed voor nu en wat is goed voor de lange termijn? En eventueel wat is het beste voor bv de kinderen? Iedereen prioriteert continue welk topic wanneer essentieel is en wanneer kan iemand de teugels laten vieren (en eventueel zelfs pleasen/fawnen)? Waar liggen jouw grenzen? En wanneer beperk je hiermee juist je partner? Wie doe je wanneer tekort met je aanpak?
Kortom, wanneer kies jij voor vrijheid of juist voor de verbinding in je relatie?
Wat is dat eigenlijk?
Wat versta ik hier onder autonomie? Je eigen ding kunnen doen, de vrijheid om dingen te laten, om bewuste keuzes te maken of onbewust je intuïtie/impuls of je gevoel te volgen (bv life in the moment: leuke man/vrouw om mee te flirten of zelfs verder mee te gaan), nieuwe ervaringen (avontuur) opdoen. Onafhankelijk jezelf kunnen zijn, en daarbij controle hebben of bewust verliezen.
Wat is dat verbinding? Hiermee bedoel ik de veiligheid van/in een relatie, van elkaar kennen, op elkaar kunnen bouwen (voorspelbaarheid), evt samen familie BV runnen, zekerheid voelen/vertrouwen dat de ander er voor je is in tegenspoed, je kwetsbaar opstellen en weten dat je partner hier zorgvuldig mee om zal gaan. Hiermee gaat uiteraard ook een bepaalde afhankelijkheid gepaard. Je kan pijn gedaan worden door je kwetsbaarheid. Je hebt elkaar nodig en kan op elkaar bouwen. Maar heb je de ander echt nodig? En hoe voelt dat voor jou?
Het was vroeger wel ok, maar nu niet meer..
Ik zie vaak dat mensen worstelen met die balans tussen autonomie en afhankelijkheid, zeker als er zaken zijn die die balans verstoren/verschuiven (bv verbouwing, (dreigend) ontslag, sterfgevallen, langdurige mantelzorg/ziekte) of juist wanneer de kwetsbaarheid toeneemt. Waar blijf ik met mijn behoeftes in ons, en wanneer is ons prioriteit? En wat kan ik delen met mijn partner van mijn innerlijke worsteling of kan ik dit juist beter diep wegstoppen?
Door de groeiende “afhankelijkheid” in een relatie (bv financiën, samen een huis, verwachtingen van de omgeving, kinderen etc.), komt er gedurende een relatie meer behoefte aan vrijheid om de balans te herstellen (bv door vreemd te gaan of iets anders te hebben voor jezelf). Echter, wanneer betekent dat oneerlijkheid? En op wie is die oneerlijkheid dan gericht (jezelf of juist je partner)? En aan wie ben je dan eigenlijk echt loyaal (jezelf, de partner, juist een ander zoals bv je ouders of je affaire)?
Is er altijd één waarheid (die van jou of je partner) of één beste oplossing voor een situatie? Of gaat het om het bespreken van je worsteling/twijfel/situatie met je partner? Is het beter om het juist niet te delen, zodat het “niet bestaat”?
Wat zegt Esther Perel hierover?
Esther Perel, de wereldberoemde relatietherapeut, zegt hierover in haar boek erotische intelligentie (over hoe een vaste relatie die “zekerheid” zou moeten bieden, ook spannend dient te zijn): “Het is een van de dynamieken die we dikwijls zien in relaties: hostile dependancy, vijandige afhankelijkheid. Het vijandige is: ik ben boos op jou, want jij bent de reden van mijn ongeluk, van mijn eenzaamheid, van het gevoel dat ik niet meer aantrekkelijk ben. En als jij de oorzaak bent, dan ben jij ook de enige die de situatie kan veranderen. Dat is de afhankelijkheid. Dus vind ik dat jij moet veranderen om mij gelukkiger te maken. En hoe bozer ik word, hoe meer ik jou nodig heb om minder boos te zijn.”
En wat zeg jij hierover?
Mijn advies als relatiecoach: DEEL!! deel en deel! Wat voel je (emoties en gevoelens)? Waar voel je dat in je lichaam? Welke behoefte ligt daar eigenlijk onder (bv mag ik mezelf zijn, mag ik verschillen, ben ik belangrijk/genoeg (zie/verlang je (naar) mij), ben je er of niet? Voel ik je of niet? Kun je me (ver)dragen)?
(Her)ken je dit gevoel of deze behoefte van een ander moment in je leven? Vertel daar eens wat over aan je partner? Zie je paralellen en overeenkomsten met de huidige situatie etc.? (kortom: dit moeilijke proces heet reflectie, groei, heling etc.) Hierbij neem je eigenaarschap/verantwoordelijkheid voor je gevoel en je verlangens/behoeftes, en in een dialoog leer je ze benoemen en onder woorden te brengen, wat diep in jou leeft/speelt/rommelt. En wat dit zegt over JOU! (en niet over de ander)
Kortom, wanneer kies jij voor verbinding en wanneer voor je onafhankelijkheid?
Mocht je hiermee worstelen, meld je dan gerust aan! Dan kunnen we in relatietherapie samen onderzoeken waar de balans op dit moment voor jou is.
