In veel relaties is er sprake van ontrouw of vreemdgaan. Toch hebben velen van ons er een oordeel over, mede ten gevolge van de angst voor de gevolgen en de pijn van het vreemdgaan.
Op basis van de verschillende definities van ontrouw/overspel lopen de getallen uiteen van 25 tot wel 75 procent. Maar waarom gaan zoveel mensen toch vreemd? Ligt dat aan onze neurotransmitters en hormonen? En gaan ze (we?) ergens van weg (lees: vlucht) of juist naartoe? En is dat een goede reden?
Een vlucht kan eruit zien als: ik heb een ontevredenheid in mijn relatie, zoals “ik mis liefde of verbinding, en ik kan daar lastig mee omgaan en heb er recht op/verdien het”. Of juist als “ik voel thuis geen vrijheid en onafhankelijkheid“.
Ergens naartoe gaan is bijvoorbeeld: “ik ben (ook) verliefd geworden op een ander, en daar wil ik wat mee”. Of “ik heb andere (seksuele) behoeftes dan mijn huidige partner”, zoals een fetisj of een seksueel onvervuld verlangen. Of “ik wil me graag geliefd voelen en meer zelfvertrouwen ervaren”.
Waarom vreemdgaan?
Bij vreemdgaan gaat het eigenlijk nimmer om de nieuwe partner (die dus niet leuker, slimmer of mooier is), maar altijd over diegene die is vreemdgegaan: welk stuk van jezelf werd aangesproken door de nieuwe partner? Is dat een stuk van jezelf wat je langer hebt verwaarloosd en nu wakker wordt gemaakt? Heb jij dat stuk (onbewust) gemist? En heb je eigenlijk nog wel voldoende verbinding met jezelf of ben je ergens in de afgelopen tijd een stukje van jezelf kwijtgeraakt?
Heb je dat ooit gedeeld met je partner? Of heb je je dat zelf niet gerealiseerd en word je je hiervan nu pas bewust? Kan je dat ook op een andere manier invullen in je leven? Wat gebeurt er als je het deelt met je partner? Mogelijk ontstaat er een hoop “gedoe” of gerommel, maar wat gebeurd er als je het niet deelt (ga je het wegstoppen zodat het op termijn onverwacht ineens in volle glorie tot uiting komt, of vreet het je op van binnen en verlies je jezelf elke dag een beetje meer, waardoor je uit contact raakt)?
Mensen raken de verbinding met zichzelf vaak kwijt in een relatie, omdat je (on)bewust afstemt op een ander en haar/zijn behoeftes. Je iets doet, wat de ander nodig heeft of je juist erkenning en waardering voor krijgt. Je cijfert iets van jezelf weg. Dit doen we vanuit gevoelens van verliefdheid, maar ook zie ik dit vaak bij mensen die last hebben van verlatingsangst en vanuit daar zijn gaan pleasen.
Hoe nu verder?
Kortom, aan wie of wat blijf jij eigenlijk trouw als het er werkelijk op aan komt (jezelf of je partner, of een ander zoals je ouder of jouw systeem van herkomst)?
Mocht je hiermee worstelen, meld je dan gerust aan! Dan kunnen we samen onderzoeken wat jouw reden is (geweest). EN vooral hoe jullie (opnieuw) in verbinding kunnen komen.
